Γράφει ο Έπηλυς
Εφόσον το πολιτικό γίγνεσθαι, συνειδητά ή ασυνείδητα, επιτρέπει στο «εκτίθεσθαι» να συμπορεύεται με το «εκδίδεσθαι», δημιουργούνται προϋποθέσεις και για ανάλογη προσέγγιση-ερμηνεία των επιφαινόμενών του.
Για να το πω ευθέως, επιτρέπει σε άξεστους τύπους όπως ο υπογράφων να προσφεύγουν σε προσεγγίσεις αναδυόμενες από τον κόσμο του καθόλα σεβαστού «αρχαιότερου επαγγέλματος».
Συμπαρομαρτούντα, ως γνωστόν, του εν λόγω επαγγέλματος η «τσατσά» (μαντάμ) και ο «νταβατζής» (προστάτης), μόνο που στην περίπτωση της πολιτικής οι ρόλοι δεν είναι σταθεροί.
Αυτό διότι παρατηρείται το φαινόμενο οι κατ’ αρχήν «εκδιδόμενοι-ες» πολιτικοί, όταν πιάσουν στασίδι εξουσίας, να αλλάζουν ρόλο και από θέση «εκδιδόμενου-ης» να βρίσκονται σε θέση «μαντάμ» και «προστάτη».
Θέση «πόρνης» σε αυτή την περίπτωση παίρνει η μάζα-λεγόμενη και «περήφανος λαός» από τους καθαυτό εκμαυλιστές.
Ώς πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή της τοιαύτης αντιστροφής εξαρτάται τόσο από την ποιότητα (λέμε τώρα) των υποκειμένων «προστάτης» ή «τσατσά», όσο και από το επίπεδο καθυστέρησης, μοιρολατρίας ή θεοκρατικής αντίληψης της πολιτικής του υποκείμενου «λαός».
Επιλέγοντας σαν πιο πρόσφατο παράδειγμα απογοητευτικού συνδυασμού των δύο υποκειμένων την «αγαπημένη» Βενεζουέλα και επισημαίνοντας πως ο ασυνείδητος «προστάτης» δεν αφήνει εύκολα τη «λεία» του, αφήνω το πεδίο ελεύθερο σε αναγωγές και διαλογισμούς.
ΠΑΝ. ΤΣ.
